آتش در گلستان

تا گلستان نبی از جور اعدا، در گرفت

جسم و جان دوستان از شعله‌اش آذر گرفت

در سرای صادق آل نبی آتش زدند

چون خلیل آن شاه دین جا در دل آذر گرفت

نیمه شب در بزم منصورش ببردند از عناد

آنکه خورشید فروزان از رخش زیور گرفت

چون برون از خانه ی منصور شد دل پر ز خون

حضرت روح الامین دست عزا بر سر گرفت

ساخت چون منصور نا منصور مسمومش ز کین

رفت شادی از میان، غم ما سوی را بر گرفت

زد شرر بر جسم و جانش زهر کین با صد محن

شعله اش اندر جنان بر قلب پیغمبر گرفت

دین عزادارست و، مذهب شد یتیم و سوگوار

عالمی را ماتم نور دل حیدر گرفت

خون دل از دیده می افشاند با صد درد و داغ

تا سرِ او را بدامن موسی جعفر گرفت

افتخار مرثیت خوانی صفا روز نخست

در خصوص خاندان از حضرت داور گرفت

ای صادق آل پیامبر!

با بیانی بلیغ و کلامی فصیح، زبان رسای اسلام بودی.

با سخنانی حکیمانه، منطقی استوار و علمی سرشار، برگزیده روزگار بودی و... بنده شایسته پروردگار! تجسّم صبر و اخلاص بودی، چشمه جود و سخاوت بودی، و کوه حلم و بردباری، و نام‏آور فراست و شجاعت، و جلوه هیبت و جلالت.

چهره فروزان اهل بیت بودی، و وارث علوم رسالت. از سلاله پیامبران بودی، عطر و بوی پیامبر را می‏دادی و مهابت و شکوه او را داشتی!

ای خورشید مدینه دانش! کدام معلّمی را می‏توان نام برد که به اندازه تو، تربیت یافته مکتب عترت داشته باشد؟ کدام حوزه است که شاگردی تو، برسر درِ آن نقش نبسته است؟ کدام فقیه است که خوشه‏چین خرمن حدیث تو نیست؟

ای امام صادق! تو، ناصرحقایق، دچار منصوردوانقی بودی،آن باطلی‏که لباس حق‏پوشیده و جامه خدمت و خلافت به برکرده بود، تا رعیت را در هیئت شبانی بفریبد و گرگ ایمان و جان آنان شود.

شهادت تو، نشانی از مظلومیت خطّ اهل‏بیت بود.