ای صادق آل پیامبر!

با بیانی بلیغ و کلامی فصیح، زبان رسای اسلام بودی.

با سخنانی حکیمانه، منطقی استوار و علمی سرشار، برگزیده روزگار بودی و... بنده شایسته پروردگار! تجسّم صبر و اخلاص بودی، چشمه جود و سخاوت بودی، و کوه حلم و بردباری، و نام‏آور فراست و شجاعت، و جلوه هیبت و جلالت.

چهره فروزان اهل بیت بودی، و وارث علوم رسالت. از سلاله پیامبران بودی، عطر و بوی پیامبر را می‏دادی و مهابت و شکوه او را داشتی!

ای خورشید مدینه دانش! کدام معلّمی را می‏توان نام برد که به اندازه تو، تربیت یافته مکتب عترت داشته باشد؟ کدام حوزه است که شاگردی تو، برسر درِ آن نقش نبسته است؟ کدام فقیه است که خوشه‏چین خرمن حدیث تو نیست؟

ای امام صادق! تو، ناصرحقایق، دچار منصوردوانقی بودی،آن باطلی‏که لباس حق‏پوشیده و جامه خدمت و خلافت به برکرده بود، تا رعیت را در هیئت شبانی بفریبد و گرگ ایمان و جان آنان شود.

شهادت تو، نشانی از مظلومیت خطّ اهل‏بیت بود.