زبان حال زینب کبری بر سر قبر امام
«جودی»

پس از تو جان برادر، چه رنج‏ها که کشیدم 
چه شهرها که نگشتم، چه کوچه‏ها که ندیدم‏

به سخت جانی خود اینقدر نبود گمانم 
که بی تو زنده ز دشت بلا به شام رسیدم‏

برون نمود در آندم که شمر پیرهنت را 
به تن ز پنجه‏ی غم جامه هر زمان بدریدم‏

چو ماه چارده دیدم سر ترا به سر نی 
هلال ‏وار ز بار مصیبت تو خمیدم‏

زدم به چوبه‏ی محمل سر آن زمانی که سر نی 
به نوک نیزه‏ی خولی سر چو ماه تو دیدم‏

ز تازیانه و طعن سنان و طعنه‏ی دشمن 
دگر ز زندگی خویش گشت قطع امیدم‏

 میان کوچه و بازار شام پای پیاده 
سر از خجالت نامحرمان به جیب کشیدم‏

شدم چو وارد بزم یزید بازوی بسته 
هزار مرتبه مرگ خود از خدا طلبیدم‏

هنوز بر کف پایم نشان آبله پیداست 
ز راه شام ز بس از جفا پیاده دویدم‏